Galeria 1 % dobra 

Zdarzyło się nad Gwdą – dyskretna ulotność krajobrazu.

Kup zdjęcie i pomóż Angeli pokonać chorobę! J

Wystawa fotografii Piotra Grzesia i Krzysztofa Tollasa, poświęcona walorom przyrodniczym i krajobrazowym rzeki Gwdy.

Zebrane ze sprzedaży obrazów pieniądze zostaną przekazane na operację glejaka mózgu Angeli Nygi z Piły J

Autorzy zdjęć i opisy fotografii J

Piotr Grześ – absolwent Uniwersytetu Adama Mickiewicza na kierunku Nauki Polityczne i Dziennikarstwo. Pochodzi z Włocławka z Piła związany od ponad 30 lat. Fotografią zainteresował się już w szkole podstawowej spędzając godziny w zaanektowanej na ciemnię fotograficzną łazience. Po przeprowadzce do Piły zafascynowało go bogactwo przyrody i obfitość flory i fauny na niemal wyciągniecie ręki. Szczególnie interesuje go obserwacja i fotografowanie ptaków. Wymaga to czasami wielu godzin spędzonych w ukryciu, w często bardzo nie komfortowych warunkach. Dzięki temu jednak udaje się sfotografować ptaki, które dla wielu są nie do zobaczenia, np. zimorodek czy żołna. Na codzień współpracuje z lokalną TVAsta prowadząc autorski program "W szerszym kontekście".

Adres e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

''Zdjęcie to wyrażanie wrażeń. Jeżeli piękno nie będzie istnieć w nas samych, to jak w ogóle będziemy mogli je zauważyć''? Ernst Haas

Krzysztof Tollas - pochodzę z niewielkiej miejscowości o nazwie Piła, która wyrosła ze starej rybackiej osady położonej wśród lasów nad rzeką Gwdą. Kim naprawdę jestem? Jestem pasażerem, marzycielem, fotoamatorem z prawdziwą pasją do fotografii, którą zajmuję się od 2015 roku. Fotografia sprawiła, że wyrobiłem głęboki szacunek dla natury oraz pokorę wobec niej. Uważam, że to błogosławieństwo, aby móc dzielić się pięknem naszego świata z innymi i mieć pozytywny wpływ na życie ludzi poprzez moc sztuki wizualnej.

Adres e-mail:      Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Piotr Grześ (opisy):

1. Remiz (Remiz pendulinus) rodzina: remizy. Drobny ptak śpiewający. Remiz należy do mistrzów budowy gniazd. Budowane przez około dwa tygodnie gniazdo w kształcie miękkiej, workowatej torby z bocznym korytarzem jest niezwykle misternie uwite i zawieszone w niedostępnym miejscu. Każdy samiec buduje w sezonie po kilka gniazd poddając je ocenie samiczek.

2. Rycyk (Limosa limosa) rodzina: bekasowate. Ptak wielkości gołębia o długich nogach i dziobie. W locie rzucają się w oczy skontrastowane białe pasy na skrzydłach i czarno-biały ogon. Rycyk jest symbolem podmokłych łąk, gdzie ogłasza swą obecność donośnym, rytmicznie powtarzanym głosem. Niestety osuszanie łąk powoduje, że zniknął z wielu terenów i tylko lokalnie w zabagnionych dolinach rzecznych jest jeszcze ptakiem dość licznym.

3. Czapla biała (Egretta alba) rodzina: czaplowate. Ptak wielkości czapli siwej, ale o smuklejszej sylwetce z długą, esowato wygiętą szyją. Ubarwienie białe. W szacie godowej na grzbiecie wyrastają długie pióra ozdobne. Ptaki nielęgowe i młode mają dziób żółty, a nogi żółtawobrązowe. Czapla biała, dawniej rzadka, wraz ze wzrostem europejskiej populacji stała się u nas regularnym gościem, zwłaszcza w okresie polęgowym, a w południowej Polsce tworzy jesienią znaczne koncentracje liczące nawet ponad sto osobników.

4. Gęgawa (Anser anser) rodzina: kaczkowate. Długość ciała: 75-90 cm. Duża gęś o szarobrunatnym ubarwieniu z różowymi nogami i dziobem. W locie ma jasnopopielate pokrywy skrzydeł, co odróżnia ją od przelotnej u nas gęsi zbożowej. Od niej wywodzą się gęsi domowe. Gęgawy tworzą pary na całe życie. Po lęgach odbywają pierzenie i wówczas wymieniają jednocześnie wszystkie lotki, tracąc zdolność do lotu .Więź rodzinna utrzymywana jest aż do wędrówki.

5. Jaskółka rudawa (Cecropis daurica) rodzina: jaskółkowate. Rodzina jaskółkowate Opis Długość ciała: 16–21 cm Bardzo przypomina wielkością i sylwetką dymówkę. Różni się od niej rudawą plamą na kuprze i rdzawym karkiem i policzkami. Na wierzchu głowy granatowa czapeczka. Spód ciała płowy z delikatnym kreskowaniem. Pokrywy podogonowe i ogon czarne.

6. Sójka (Garrulus glandarius) rodzina: krukowate. Ptak wielkości kawki o beżowobrązowym upierzeniu. Jej ozdobą są błękitne, prążkowane pióra na czarnych skrzydłach. W locie ma charakterystyczną sylwetkę z zaokrąglonymi skrzydłami, białym kuprem i czarnym ogonem. Sójka pełni funkcję "strażnika lasu" alarmując przy byle okazji wrzaskliwych głosem. Lata pozornie nieporadnym, chwiejnym lotem z nierównomiernymi uderzeniami skrzydeł. Mimo to w latach nieurodzaju żołędzi sójki podejmują inwazyjne migracje i wówczas można spotkać przelatujące luźne stada tych ptaków.

7. Szpak (Sturnus vulgaris) rodzina: szpakowate. Pospolity, czarno ubarwiony ptak o lśniącym upierzeniu z żółtym dziobem. W upierzeniu spoczynkowym całe ciało upstrzone białymi plamkami. Jest uzdolnionym śpiewakiem, który potrafi naśladować śpiew innych gatunków ptaków. Jest wszędobylski i świetnie przystosował się do życia w mieście.

8. Żołna (Merops apiaster) rodzina: żołny. Jeden z naszych najbarwniejszych ptaków o smukłej sylwetce z zaostrzonymi skrzydłami. Ubarwienie wierzchu jest złożone z barw brązowych, żółtych i zielononiebieskich. Spód ciała błękitny z wyjątkiem żółtego gardła. Żołny rzucają się w oczy nie tylko swoim egzotycznym wyglądem,

ale także swoim zachowaniem, gdyż chętnie przesiaduje na eksponowanych miejscach, gdzie czatuje na przelatujące owady i ściga je zwinnym lotem.

9. Muchołówka szara (Muscicapa striata) rodzina: muchołówkowate. Smuklejsza od wróbla o skromnym szarym ubarwieniu. Wierzch głowy i spód ciała kreskowane.

Siedząca spokojnie muchołówkę szarą trudno zauważyć w lesie. Rzuca się w oczy dopiero, gdy zwinnym lotem chwyta w powietrzu owada. Również jej śpiew jest skromny i cichy, dlatego mimo iż pospolita, pozostaje ptakiem słabo znanym.

10. Raniuszek (Aegithalos caudatus) rodzina: raniuszki. Zachowaniem przypomina sikory, ale sylwetka puszysta z długim schodkowanym ogonem. Wierzch ciała czarniawy z winnymi plamami po bokach grzbietu. Spód z delikatnym różowym nalotem. Ogon czarny, ale skrajne sterówki biało zakończone. W naszym kraju dominuje podgatunek o białej głowie, ale można też spotkać osobniki o szerokich ciemnych brwiach sięgających do grzbietu. W okresie lęgowym jest dość skryty i nie rzuca się w oczy, natomiast jesienią i zimą tworzy wspólnie z sikorami koczujące stada.

11. Łabędź niemy (Cygnus olor). Gatunek dużego, częściowo wędrownego ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych (Anatidae), zamieszkujący Eurazję od Łaby i Półwyspu Jutlandzkiego po Pacyfik. Przeloty: luty-maj i wrzesień-grudzień. Zimuje w Europie, północnej Afryce oraz środkowej i południowej Azji. Polska populacja w większości odbywa krótkodystansowe koczowania. Jest jednym z najcięższych ptaków latających.

12. Zięba (Fringilla coelebs) rodzina: łuszczaki. W wielobarwnym upierzeniu samca rzucają się w oczy dwa białe paski na skrzydłach, czerwonawy spód ciała i popielaty wierzch głowy. Samica oliwkowobrązowa, mało skontrastowana, ale również ma dwa pasy na skrzydłach. Jest jednym z najpospolitszych ptaków krajowych spotykanym niemalże we wszystkich typach zadrzewień.

13. Grubodziób (Coccothraustes coccothraustes) rodzina: łuszczaki. Masywny ptak z dużą głową, krótką szyją i ogonem, większy od wróbla. Dziób masywny i mocny. Ubarwienie beżowobrązowe z czarnym przodem twarzy, szarym karkiem, brązowym grzbietem. Na skrzydle białobeżowy pas, a koniec ogona biały. Obdarzony wyjątkowo mocnym dziobem potrafi wyłuskiwać pestki z owoców, które miażdży dziobem. W porze lęgowej jest ptakiem leśnym przebywającym w koronach drzew, gdzie trudno go dojrzeć, a jesienią i zimą pojawia się w stadach na bardziej otwartych terenach, żerując często na ziem.

14. Zimorodek (Alcedo atthis) rodzina: zimorodkowate. Jeden z najbarwniejszych naszych ptaków. Wierzch ciała niebieskozielony z turkusowym grzbietem i ogonem.

Spód ciała i policzki rdzawobrązowe a gardło białe. Ma nieproporcjonalnie długi i mocny dziób oraz bardzo krótkie nogi i ogon. Mimo swego jaskrawego ubarwienia niełatwo go zauważyć gdy w bezruchu czatuje na zdobycz. Łowi ryby i wodne owady rzucając się do wody z nadwodnego posterunku. Lata szybkim, prostoliniowym lotem, zwykle nisko nad wodą, odzywając się wysokim przenikliwym głosem.

15. Dzięcioł duży (Dendrocopos major) rodzina: dzieciołowate. Średniej wielkości dzięcioł o biało-czarnym ubarwieniu z czerwonym podogoniem. Samiec ma czerwoną plamę na potylicy, której pozbawiona jest samica. Młode mają czerwone czapeczki. Nasz najpospolitszy i najbardziej wszechstronny dzięcioł występujący we wszelkich drzewostanach. W okresie zimowym główny pokarm dzięcioła stanowią nasiona sosnowe. By je wydobyć rozkuwa szyszki, które wtyka w szczelinę pnia drzewa. Czyni to stale w tych samych miejscach, które nazywamy "kuźniami".

Krzysztof Tollas (opis):

1. Nostalgia. Rzeka – jest to naturalny, powierzchniowy ciek płynący w wyżłobionym przez erozję rzeczną korycie, okresowo zalewający dolinę rzeczną.

2. O poranku. To urokliwe miejsce znajduje się w okolicach Byszki. Gwda jest rzeką nizinną, chociaż można w niej zauważyć akcenty wody górskiej. Rzeka meandruje łąkową, miejscami lekko podmokłą doliną. W licznych zakolach znajdują się głębokie doły i rynny omywające burty brzegowe. W nurcie można znaleźć powalone drzewa przez bobry, które tutaj licznie występują.

3. Malowniczy wschód słońca nad rzeką Gwda. Rzeka posiada ogromną różnorodność krajobrazu i przyrody, pola i łąki, dalej bór sosnowy ze wznoszącymi się nad wodą zalesionymi wzgórzami, często fantazyjne kształty linii brzegowej, natkniemy się też na liczne odnogi rzeczne. Towarzysząca rzece strefa lasów nazywana jest Puszczą nad Gwdą.

4. Magia poranka. Okolice Motylewa - Rzeka Gwda na Pojezierzu Południowopomorskim, w wydzielonej Dolinie Gwdy. Jest to prawy dopływ rzeki Noteć. Długość rzeki wynosi 145,1 km, a powierzchnia jej dorzecza 4943 km2. Od jeziora Wielimie aż do Ujścia przez rzekę prowadzi szlak kajakowy.

5. Brzask. Dolina Gwdy jest mezoregionem o południkowej orientacji, stanowiącym dolinę środkowej i dolnej Gwdy, która podczas zlodowacenia północnopolskiego (faza pomorska) stanowiła szlak odpływu wód fluwioglacjalnych lodowca skandynawskiego. Oznaki tego etapowego rozwoju są widoczne w postaci wielostopniowych tarasów rzecznych.

6. Wiosłując przez mglisty poranek. Gwda jest atrakcyjnym szlakiem kajakowym. Jest to szlak dość długi, malowniczy i urozmaicony. Rzeka Gwda prawie na całym odcinku zaliczana jest do rzek nizinnych.

7. Cisza i spokój. Zdjęcie zostało, wykonano latem o świcie, przedstawia wschód słońca otulony mgłą, w niewielkiej dzielnicy Piły o nazwie Motylewo, położona w południowej części miasta, nad rzeką Gwda.

8. Mokradła. Zdjęcie mokradeł wykonano wiosną o świcie, w niewielkiej dzielnicy Piły o nazwie Motylewo, położona w południowej części miasta, nad rzeką Gwda.

9. Usłysz milczenie. Jezioro Rudnickie w woj. wielkopolskim, w pow. pilskim, w granicach miasta Piła, leżące na terenie Doliny Gwdy. Jezioro położone około 5 km na północ od centrum Piły na terenie rezerwatu "Kuźnik".

10. Światło i Mgła. Wiosenny świt spowity we mgle i światła słonecznego w niewielkiej dzielnicy Piły o nazwie Motylewo, położona w południowej części miasta, nad rzeką Gwda.

11. Bogactwo natury. krajobrazowy rezerwat przyrody położony w północnej części Piły oraz w gminie Szydłowo (powiat pilski, województwo wielkopolskie - Powierzchnia: 97,70 ha.

12. Las w świetle poranka. Tereny leśne i zadrzewione stanowią ponad połowę administracyjnego obszaru Piły. Prawdziwą perełką jest położony na północnym skraju miasta krajobrazowy rezerwat przyrody "Kuźnik".

13. Dotyk światła. Rezerwat Przyrody "Kuźnik" - Szczególnie wyróżnia się tu kompleks ekosystemów tworzący typowy krajobraz pojezierny, z jeziorami o zróżnicowanej trofii, lasami różnych typów, źródliskami i torfowiskami.

14. Oddech Leśnej Mocy. Rezerwat Kuźnik - Torfowisko – jeden z typów mokradeł, siedlisk na tyle uwodnionych, że występuje tam specyficzna roślinność i zachodzą procesy akumulacji osadów organicznych. Jest to teren stale podmokły, o podłożu trudno przepuszczalnym, pokryty zbiorowiskami roślin bagiennych.

15. Magia porannego światła. Teren pagórkowaty, jeziora wśród lasów, łąki, bagna, torfowiska oraz duże zróżnicowanie zbiorowisk roślinnych składają się na malowniczy i niepowtarzalny krajobraz rezerwatu. Rośnie tu 390 gatunków roślin, wśród których wiele jest bardzo rzadkich.

Więcej informacji pod telefonem 601970679

Artur Łazowy, Fundacja 1 % dobra.